توسعه؛ نگاهی نو

 شاید شاید رنگ و لعاب ها و بلندی ساختمان ها و برق فروشگاه ها چشم را فریب دهد و باور کنیم که شهری زیبا داریم. ولی کیست که سنگینی تنهایی و سردی همزیستی مسالمت آمیزمان را در کالبد بی جان مصنوعی به نام شهر حس نکرده باشد. و درد مشاهده خردسالی که به جای گرمای خانه در سرمای چهارراه ها با کودکی دزدیده شده عمر خود را سپری می کند، قلبش را نیازرده باشد. 

محله های شهرهای ما روز به روز خالی تر می شود از آدم هایی که از خانه بیرون می آیند برای دیدار یکدیگر،تا گرمی زندگی را در کنار هم حس کنند. 

شاید بی راه نباشد اگر از نگاه دیگری به توسعه شهر بپردازیم. نگاهی که  مسیر نزدیکتر ساختن اهالی را طی نماید. به راستی طرفه گوهریست قابلیت و توانمندی جماعتی که خود محور تغییرات سازنده در خود هستند.