یادداشت های

رضاشادمان فر

یادداشت های

رضاشادمان فر

رضا شادمان فر کارشناس ارشد مدیریت شهری و دانشجوی شهرسازی و فعال در حوزه های مشارکت شهروندان در مدیریت شهری ، شورایاری ها و مدیریت محله در این وبلاگ به بیان دیدگاه های خود و مشاهداتش می پردازد. همچنین وب سایت shadmanfar.ir برای ارتباط و آشنایی بیشتر با ایشان در دسترس است.

دنبال کنندگان ۲ نفر
این وبلاگ را دنبال کنید

۲ مطلب با موضوع «صنفی» ثبت شده است

۰۵
خرداد

اتحادیه های صنفی زیر مجموعه ای از نهادهای مدنی و مردمی بزرگ و موثر در اقتصاد کشور محسوب میشوند که بر اساس قانون نظام صنفی وظایف مشخص و معینی را عهده دار می باشند تا بتوانند با اتکا به آن ضمن ایفای نقش و وظیفه خود از حقوق تمامی اعضاء صنف دفاع نمایند .

آغاز تشکیل اصناف بنا بر نظر گروهی از صاحب نظران پس ازظهور اسلام و بنا بر نظر برخی دیگر ادوار پیش از اسلام است .در رسائل اخوان الصفا و قدیمی ترین مواضع اصناف وطبقات آنها اشارت رفته است افراد آن صنف به اقتضای رسم جوانمردی در غم وشادی همدیگر شریک بوده اند . به عنوان مثال اعضاء هر صنف در مراسم عروسی یا عزا به یاری یکدیگر می شتافتند.

امروزه تشکیل و تقویت انجمن های صنفی از نشانه های توسعه اجتماعی و سیاسی در یک جامعه است. در چنین جوامعی قدرت از حالت تمرکز خارج شده و به آرامی در سازمانها و نهادهای مردمی توزیع می شود اتحادیه های صنفی هم نقش یکی از این سازمانها را بازی خواهد کرد. نظارت مستقیم و مستمر اتحادیه ها بر زیر مجموعه های خود می تواند نقشی بسزایی در سالم سازی قیمت اقتصادی و کنترل موثر بازار و قمیت اجناس داشته باشد و این کمترین نقشی است که یک سازمان مردمی می تواند بازی کند . وجود اصناف در طول تاریخ و در تمامی نقاط دنیا نقش قابل توجهی در تحولات اجتماعی و حتی در برخی ازکشورها در ایجاد یا سقوط حکومتها نیز داشتند. و در پایان باید به ذکر این نکته بسنده کنم که اهمیت اصناف و میزان دخالت آنها در اداره جامعه به همبستگی صنفی و نقش اعضاء صنف در ارتباطات انسانی در سطوح مختلف اجتماع خواهد داشت .

  • رضا شادمان فر
۰۱
مرداد
اولین شماره نشریه آرایشگران در مرداد ماه 1389 منتشر شد . این نشریه در تلاش است نیازهای اطلاع رسانی ، حرفه ای ، آموزشی اعضاء اتحادیه آرایشگران مردانه تهران را بر طرف کند.
سرمقاله 
آمده ایم تا صدای آرایشگران باشیم و برای آرایشگران 
شاید اگر بگوییم دلیل وجودی، مفهوم و کارکرد اتحادیه ها معمولا برای اعضاء آنها روشن نیست ، سخن به گزافه نگفته باشیم برای بسیاری از آرایشگران ، اتحادیه جایی تصور می شود که در زمان اخذ جواز کسب به آنجا مراجعه می کنند و بعد از آن تا مشکل خاصی برایشان پیش نیاید با آن کاری ندارند! بسیاری اتحادیه را یک سازمان دولتی می دانند و مسئولین آن را مامور نظارت برامور صنف انگاشته و گمان می برند که رئسای اتحادیه از طرف مدیران دولتی منتصب هستند. از طرفی مسئولین و اعضاء هیات مدیره اتحادیه ها نیز اغلب از ابزارهای روابط عمومی و رسانه های لازم برای ارتباط با سایر اعضاء بی بهره هستند. درنتیجه فعالیتهای اتحادیه برای جامعه صنفی نادیده مانده و در نتیجه مشارکت اعضا در پیشبرد و تعالی صنف رنگ می بازد. ودر آخر دیگر اتحادی وجود نخواهد داشت تا اتحادیه ای باشد. حال آنکه اتحادیه های صنفی یکی از اصلی ترین نهادهای جامعه شهری و اولین سنگر دفاع از حقوق اهالی صنف هستند و قدرت آنها ارتباطی مستقیم به آگاهی ، غیرت صنفی و پشتی بانی اعضاء صنف خواهد داشت. 
جای خالی رسانه ای که مخاطبانش را جامعه علاقه مندان به هنر آرایش و پیرایش ، صنایع مرتبط و البته آرایشگران شهر تشکیل بدهد و افزون بر آن پاره ای از علاقه مندی های شخصی دلیل آن شد که به عنوان عضو کوچکی از این صنف ، مصمم به انجام وظیفه در این نقش شدم به لطف خدا و همیاری یاران قدم در این راه نهادیم. و خوشبختانه با استقبال و تشویق اعضاء فهیم و خوش فکر هیات مدیره اتحادیه آرایشگران شهر تهران روبرو شدیم به ویژه ریاست محترم ، جناب آقای گواهی با نظر بلند و همکاری و پشتیبانی صمیمانه خود در گذر از موانع سخت موجود در این راه کمک شایانی را مبذول داشتند و جداً از دشواریهای این راه کاستند. با یاری دوست دار زیبایی ها ، گروهی تشکیل شده از صاحبان ذوق و قلم با عظمی پولادین تا این نشریه را سزاوار آرایشگران شهر تهیه و به دست هنرمندشان برساند بدون اینکه هیچ هزینه ای بر دوش آنها و اتحادیه شان قرار دهد . 
نشریه آرایشگران می اندیشد تا علاوه بر انجام رسالت خود مبنی بر رساندن صدای اتحادیه آرایشگران شهر تهران به اعضاء از یک سو و انعکاس نقطه نظرات جامعه صنف از سوی دیگر ؛ خوراک آموزشی و مطالعاتی را هم برای آرایشگران و مشتریان هنر و صنعت آرایش و پیرایش فراهم نماید لذا علاوه بر مطالب تخصصی آرایشی و موضوعات صنفی از اطلاعات عمومی و بهداشت جسم و روان هم تهی نخواهد بود. تا چه قبول افتد و چه در نظر آید.
|
  • رضا شادمان فر